നാമെന്ന സാഗരം

മഴകൾക്കൊന്നും ശമിപ്പിക്കാനാവാത്ത 

ഉഷ്ണമെന്റെ നെഞ്ചിലുണ്ട്..

എത്ര ഋതുക്കൾ വന്നു പോയ്.. 

നാമൊരുമിച്ചറിഞ്ഞ ഹേമന്ദവും 

ശിശിരവുമെന്റെ സിരകളെ 

ഉന്മത്തമാക്കുന്ന ഓർമ്മകളായ് പരിണമിച്ചിട്ടും 

ഒരു പാഴ്ക്കിനാവും പേറി 

ഞാൻ നിന്നെ കാത്തിരുന്നിരുന്നു..!

നിനക്കൊഴുകിയണയാനൊരു-

കടലായിരുന്നപ്പൊഴും

തിരകളെന്നിൽ

ആർത്തിരമ്പിയിരുന്നു..!

നിനക്കു ചേക്കേറാനൊരു-

ദ്രുമമായിരുന്നപ്പൊഴും

എന്റെ വേരുകൾ

മണ്ണിലാഴ്ന്നിരുന്നേയില്ല..!

നിന്നെ ചേർത്തണയ്ക്കാനിരു-

കരങ്ങളായിരുന്നപ്പൊഴും

എനിക്കു മാത്രമായൊരു

തനുവേയില്ലായിരുന്നു..!

നിന്നെ പുണർന്നതും,

നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചതും..

ചുട്ടു പഴുത്ത മൺകൂനയിൽ-

നിന്നായിരുന്നു..!

പിന്നെ പതിയെയകന്നു നിന്നത്

അടർത്തി മാറ്റാനേയല്ലയെൻ-

പ്രാണനെയെങ്ങനെ

പറിച്ചെറിയും ഞാൻ..!!!

(Image Courtesy: Google)